De theatrale blik introduceert dus niet alleen fictie, maar ook orde en regelmaat. Guillaume Bijl heeft niet alleen een hekel aan fictie, maar in zekere zin ook aan orde en regelmaat. Hij strijdt elke suggestie af dat zijn werken symmetrisch zouden opgebouwd zijn. In het interview in DWR raakt hij uit zijn humeur als de interviewers opmerken dat zijn werken heel symmetrisch zouden zijn opgebouwd. Op de opmerking van DWR: “De symmetrie lijkt wel degelijk een strategie, ze dient om bepaalde elementen in de installatie te beklemtonen. 

In de Turnzaal staat de springplank perfect in het midden…” antwoordt Bijl: “Die springplank staat niet in het midden, die staat scheef – wat in het midden hangt, is de basketbalring, omdat dat zo hoort… Vele installaties zijn … symmetrisch opgebouwd omdat hun voorbeelden in de werkelijkheid ook symmetrisch zijn. … Vaak lijkt de installatie symmetrisch als je van de foto uitgaat, terwijl de echte installatie helemaal niet symmetrisch was. In veel installaties probeer ik de symmetrie juist te breken. Nee, ik ga totaal niet akkoord (met het feit dat symmetrie een strategie van hem zou zijn – MH).” Het is duidelijk: niet de fictie, niet het theatrale, niet het hypergeordende, niet het perfecte, maar wel het realistische – met al wat dat aan toevalligheden, imperfectie en gebrek aan symmetrie inhoudt – is het belangrijkste in het werk van Bijl.